Każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny. Każdy jest jednostką, mimo że przynależy do jakiejś grupy. Ma własny rozum, uczucia, wrażliwość. Oczekuje od innych ludzi szacunku i zrozumienia. Sam też może być aktywny, pomagać innym, znaleźć swoje miejsce w życiu rodziny i społeczności, w której żyje. Osoby z niepełnosprawnością intelektualną tak jak każdy z nas są właśnie tacy.
Jedyni i niepowtarzalni.
Czasami potrzebują naszego wsparcia, by realizować się aktywnie w otwartym środowisku. Potrzebują też więcej czasu, cierpliwego wysłuchania, przyjaznego asystowania, bycia obok gdy potrzebna jest pomoc. Potrzebują środowiska, które ich akceptuje i pomaga rozwijać się społecznie. Dobre wspieranie to towarzyszenie a nie wyręczanie.
Nadopiekuńczość ogranicza, pozbawia człowieka niepełnosprawnego intelektualnie inicjatywy,hamuje jego rozwój, skazuje na bierność i społeczną wegetację. Życie nie zwraca uwagi na to,czy istnieje system wsparcia, zabezpieczenia przyszłości osób z niepełnosprawnością, po prostu toczy się i przynosi wyzwania, z którymi musimy się zmierzyć, czy tego chcemy, czy nie.
Czasem to się udaje, ale musimy dać temu szansę.